Adisebaba Masalı
Bu masal, doğru yolu bulmanın bazen içsel bir yolculuk gerektirdiğini anlatıyor. Adisebaba, bilgeliği ve sevgisiyle, gence gerçek anlamı öğretti.
Bir zamanlar, uzak diyarlarda Adisebaba adında çok bilge ve güçlü bir adam yaşarmış. Adisebaba, her yaşta ve her kesimden insanın saygı duyduğu, herkesin akıl danıştığı bir bilgeymiş. Fakat ona bu kadar saygı gösteren herkesin, aynı zamanda bir sırrı da varmış: Adisebaba’nın tüm bilgeliği, hiç duymadığı ve görmek istemediği bir yolda saklıymış.
Bir gün, köyün bir genci, çok meraklı ve cesur bir şekilde Adisebaba’ya akıl danışmaya gitmiş. Genç, ormanın derinliklerinde kaybolmuş ve o günden sonra bir türlü yolunu bulamıyormuş. Annesi ona nehirlerin, ağaçların ve hayvanların sırlarını anlatmış, ama bu genç nehirlerden, ormanlardan, hayvanlardan hiçbirini dinlememişti. O yüzden, Adisebaba’dan yardım almak istemiş.
Adisebaba genci uzun süre dinlemiş, sonra başını eğip, “Senin gitmen gereken yol, hep önündeydi. Ancak gözlerinle değil, kalbinle görmeyi öğrenmelisin,” demiş. Genç şaşkın bir şekilde, “Ama ben her yolu denedim, hiçbiri beni oraya götürmedi!” demiş.
Adisebaba, gülümsedi ve onu yanına çağırarak, “Beni takip et,” dedi.
İkisi ormanın derinliklerine doğru ilerlediler. Gencin kafasında binlerce soru vardı. Her şey beklediği gibi değildi, ama Adisebaba ona bir şeyler söylemek istemiş gibi görünüyordu. Bir süre sonra, bir ağacın dibine geldiler ve Adisebaba yere bir taş koyarak, “Bu taş, doğru yolu gösterir,” dedi. Genç biraz şaşkın bir şekilde taşı alıp baktı ama hiçbir şey göremedi. Adisebaba’nın ne demek istediğini anlayamadı.
“Adisebaba, bu taş bana hiçbir şey anlatmıyor,” dedi genç.
Adisebaba, gülümseyerek, “Bazen, bilge kişiler bize görünen değil, görünmeyen şeyleri gösterir. Senin sorunun da burada; bazen bir şeyin görünmesi için ona kalbinle bakman gerekir,” diye yanıtladı.
Genç, Adisebaba’nın söylediği her şeyi derinlemesine düşünerek, birkaç dakika bekledi. O anda fark etti ki, aslında doğru yol ona hep çok yakınmış, ama onun sadece fark etmesi gerekiyormuş. Kalbinin derinliklerinden gelen bir his, ona doğru yolu göstermek için yeterliymiş.
O günden sonra, genç, ormanın sırrını ve hayatın anlamını bulmuş. Adisebaba, ona her zaman doğruyu ve güzeli görmek için gözlerinin ötesine bakmayı öğretmişti.
